قبل از دوران های اصلی؛ Days before days

زمانی که الهه‌های ارو ایلوواتار راهی آردا (زمین) شدند، هنوز نه سرزمین میانه‌ای شکل گرفته بود و نه هیچ موجود زنده‌ای در آن وجود داشت. هیچ چیز جان نداشت و همه گویا در عالم خلا فقط برای جان‌بخشی در حال فعالیت بودند. پس از آنکه ملکور از ترس الهه قدرت، تولکاس مدتی پنهان شده بود، زمانی طول نکشید که مجددا شروع به تاخت و تاز کرد. مخصوصا اینکه با گشت و گذار بیشتر، متوجه زیبایی‌ها و نعمت‌هایی که قرار بود ارو در این سرزمین به وجود آورد نیز شده بود. همین موضوع باعث شد تا ملکور مدعی شود که واردا و هر آنچه در آن جریان دارد از آن اوست.

فرود آینورها به آردا و آماده‌سازی برای ایجاد سرزمین میانه

در نهایت پس از اینکه والارها آسیب‌های وارد شده توسط ملکور را بازسازی کردند، شکل ابتدایی واردا انتخاب شد. قاره‌ای که قرار بود تا به صورت متقارن طراحی و در دو سمت آن یعنی در شمال و جنوب چیزی همانند نور روشن شود. این نور به شکلی خلق شده بود که حتی می‌توانست زمین خالی را هم روشن کند و بپوشاند. والار این نورها را در میان دو کشتی بزرگ یعنی ایلوین و اورمال متمرکز کرده بودند.

آئوله، الهه آهنگری و سازندگی برج‌های بزرگی را در شمال منطقه هرکال و جنوب رینگیل ساخت. در اینجا زمانیکه دو نور در هم در آمیختند، والارها سرزمین و جزیره آلمارون را پدید آوردند و والارها به عنوان اولین موجودات فرا زمینی در آنجا سکونت کردند. در همین زمان بود که چشمه آردا نیز روی زمین شکوفا و پدید آمد.

حمله ملکور به آردا و افول آن

به خاطر حمله ملکور به این سرزمین، تاریکی به وجود آمد. دوباره تاریکی بر آردا مستولی گشت و با از بین رفتن دو روشنایی در شمال و جنوب، تقارن آردا از بین رفت و دوران طلایی پیش از خلق سرزمین میانه توسط ارو و الهه‌های وفادار اطراف او برای مدتی کوتاه به پایان رسید.

قرار بود که سرزمین میانه به شکل متقارن در یک قاره خلق شود، اما با زوال دو روشنایی چندین سرزمین به وجود آمدند. سرزمین‌های آمان در غرب دور، سرزمین میانه یا اندور، سرزمین مرکزی که از شمال تا جنوب کشیده شد و سرزمین خورشید در شرق دور. روشنایی در منطقه شمالی، بعدا میزبان دریای داخلی هلکار (دریایی در شرق دور سرزمین میانه) و جزیره کویووینن شد. جالب اینجاست که بعد از این اتفاقات، یاوانا (همسر آئوله) توانستدن دو درخت را در آنجا رشد دهند.

رشد دو درخت در آردا؛ امیدی برای ساخت سرزمین میانه و افول ملکور

یک درخت که برگ‌های سبز تیره داشت و اصطلاحا مذکر بود و درختی دیگر همانند راش جوان که برگ‌های سبز کمرنگی داشت و مونث بود. این درخت، لبه‌های طلایی خوش‌رنگی داشتند که شعله‌های زینتی از آن آویزان بودند. این شعله‌ها شکل شیپور به درخت می‌بخشیدند که از شکوفه‌های آن نور و گرما ساطع می‌شد.

عجیب و البته جالب بود که در طی ۷ ساعت، این درخت‌ها از نظر شکوه و عظمت به نهایت کمال خود می‌رسیدند. دوباره از حالت کمال در می‌آمده و کلا از بین می‌رفتند و یک ساعت پس از به کمال رسیدن درخت دیگر، شروع به نو شدن و ترمیم می‌کردند.

جالب است بدانید که نورهای ساطع شده از برگ‌های درختان همانند یک منبع برای خلق سرزمین میانه عمل می‌کردند. روزها در عالم خلا یکی پس از دیگری می‌گذشتند و ملکور همچنان در تاریکی به سر می‌برد و سرزمین میانه در نوری اندک و زیر ستارگانی که واردا در عصرهای فراموش شده در اییا یا زمین ساخته بودند، پنهان شده بود. در والینور که نمادی از سرزمین‌های همیشه پویاست، والارها از کوه‌ها و دره‌ها می‌گذشتند و خود را به سرزمین میانه می‌رساندند. تا با عشق و محبت سرشار خود بتوانند این سرزمین را از تاریکی که ملکور در آنجا به وجود آورده بود، نجات دهند.

مطمئنا شما نیز همانند من در اینجا تصور می‌کنید که سرزمین میانه به وجود آمده، اما باید بگوییم که این سرزمین به خاطر ملکور و رفتارهای او هنوز در تاریکی واقع شده و ملکور با اقامت در سنگر خود یعنی اتومنو بر آن تسلط دارد؛ زیرا رفتارهای خودخواهانه و اهریمنی ملکور باعث شده بود تا آتش و هر نوری را از کوه‌ها و اطراف خود بگیرد تا کوره‌های دشمنی خود را روشن نگه دارد.

دوران Days before days اینگونه سپری شد و پس از آن با رشد دو درخت در آردا دوران Years of the Trees یا سال‌های درخت فرا رسید.